Sen yaşamayı nefes almak sanıyorsun...

Ya beni içeri al, ya da yüzüme kapat, kilitle kapılarını.. Kapı eşiğinde duracak yaşlarımı çoktan geçtim ben...

Ben, bu durakta beklemekten çok sıkıldım. Öyle böyle sıkılmadım hem de... 

Yorgunluklarımı alacak, kabuğunda dinleneceğim, dallarında çiçek açacağım iklimlere kanat çırpmaya gidiyorum. Sen beni zamana bıraktın... ama zaman beni sana bırakmadı..

bekleme hissi, beklemek ,, neyi ve neden? gelse ne olacak ki? neyi değiştirecek neyi unutturacak...

Yaşamak çok kıymetli, yaşamak senin yaptığın gibi bir şey değil...

Hoşçakal.